mennonici Historia mennonitów historią naszych PLAJN

Dziś już mało kto pamięta o mennonitach, którzy niegdyś osiedlili się na obszarze Żuław, Elbląga i jego okolic. Budowali i zamieszkiwali domy podcieniowe, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo kultury i tradycji. W PLAJNACH – Ogrodzie Dobrych Myśli chcemy nawiązać do ich sielskiego życia i przywrócić choć namiastkę tych dawnych czasów.

Imigranci:

Mennonici to niderlandzki odłam anabaptystów. Wzrastające po 1555 r. prześladowania w Holandii spowodowały ich emigrację do innych krajów europejskich, w tym do Polski, która  w owym czasie należała do najbardziej tolerancyjnych państw w Europie. Od połowy XVI wieku osiedlili się na Żuławach, w  Elblągu i jego okolicach. Na ponad cztery stulecia delta Wisły stała się ich ojczyzną.

Skromni imigranci z Holandii jak nikt znali się na uprawie roli i gospodarowaniu na podmokłych terenów, będąc ważnym wsparciem dla lokalnych społeczności. Budowali wały przeciwpowodziowe, śluzy, rowy melioracyjne, wiatraki odwadniające i młyny. Choć nie pili alkoholu - prowadzili gorzelnie  i browary.

Zasady:

W swoich zasadach postepowania przypominali dzisiejszych Amiszów - byli to ludzie bardzo pracowici, gospodarni, schludni i spokojni. Dzięki uprawie ziemi, byli społecznością praktycznie samowystarczalną. Uciekali od świata współczesnych sobie modeli cywilizacyjnych, a ich rygory wyznaniowe przeciwstawiały się dowolnemu korzystaniu z posiadanych dóbr, negując konsumpcję i zbytek.

Byli zdeklarowanymi pacyfistami. Nie używali broni i nie mogli zajmować wysokich urzędów. Zasady ich religii znajdowały ścisłe odzwierciedlenie w organizacji społecznej; najważniejsze z nich to solidarność wewnątrzgrupowa, równość i współodpowiedzialność. Członkom wspólnoty, które spotkało nieszczęście, pomagali wszyscy współwyznawcy. Na wsparcie mogły liczyć osoby starsze, samotne i zniedołężniałe.

Strój:

Znakiem rozpoznawczym menonitów był ich strój- prosty i skromny. Kobiety ubierały się w ciemne suknie zapięte na haftkę, na nie narzucały fartuch, a głowy zakrywały chustką. Mężczyźni natomiast nosili proste ciemne spodnie, jasne koszule i kamizelki, a na głowie kapelusze. Mennonici używali wyłącznie tasiemek, a wszelkie ozdoby w ubiorze, także guziki i zewnętrzne kieszenie, uznawali za zbytek oznaczający przywiązanie do dóbr materialnych.